Οι πρόσφατες δηλώσεις του Γάλλου στρατηγού Φαμπιέν Μαντόν, ότι η χώρα πρέπει να προετοιμαστεί «να χάσει τα παιδιά της», σε συνδυασμό με την τοποθέτηση του υποργού άμυνας της χώρας μας κ.Δένδια, ότι «η Ευρώπη δεν αντέχει να βλέπει φέρετρα με σημαία», φωτίζουν ολοκάθαρα την κατεύθυνση στην οποία ωθούνται οι λαοί της ηπείρου: μια συστηματική εξοικείωση με την ιδέα της θυσίας, του πολέμου, της κανονικοποίησης του θανάτου για γεωπολιτικούς σχεδιασμούς που δεν αποφασίζονται από τους ίδιους τους πολίτες.
Δεν πρόκειται για «ειλικρινείς προειδοποιήσεις» ούτε για ουδέτερες διαπιστώσεις· πρόκειται για μια οργανωμένη πολιτική μετατόπιση που διαπερνά κυβερνήσεις, επιτελεία και ευρωπαϊκούς θεσμούς: να εμπεδωθεί ότι ο πόλεμος είναι πιθανός, ότι οι απώλειες είναι αναπόφευκτες, ότι οι κοινωνίες οφείλουν να το συνηθίσουν. Κι αυτή η κανονικοποίηση δεν είναι απλώς επικίνδυνη, είναι βαθιά αντιδημοκρατική.
Η Ευρώπη που για δεκαετίες διακήρυττε ότι γεννήθηκε ως αντίδραση στη σφαγή του 20ού αιώνα, σήμερα καλλιεργεί ξανά τη γλώσσα και τη νοοτροπία της σύγκρουσης, βαφτίζοντας «ευθύνη» την προετοιμασία για μαζικές απώλειες και «ενηλικίωση» την υποταγή των λαών στη λογική ότι τα παιδιά τους μπορεί να χρειαστεί να πεθάνουν για «τη σταθερότητα». Η αποδοχή του πολέμου ως προοπτικής παρουσιάζεται ως φυσικός νόμος, λες και δεν υπάρχουν πολιτικές επιλογές, λες και οι κυβερνήσεις δεν έχουν καμία ευθύνη για το πού οδηγούν τις κοινωνίες και τι είδους διεθνείς σχέσεις οικοδομούν.
Όταν στρατηγοί και υπουργοί μιλούν ανοιχτά για φέρετρα και θυσίες, όταν ο δημόσιος λόγος προετοιμάζει τους ανθρώπους να αποδεχτούν τον θάνατο ως αναγκαίο στάδιο, τότε δεν έχουμε μπροστά μας μια «ρεαλιστική συζήτηση», αλλά την επιστροφή μιας επικίνδυνης κουλτούρας: της κουλτούρας του πολέμου, της μοιρολατρίας, της αφαίρεσης της ανθρώπινης αξίας από την πολιτική.
Και όσο περισσότερο αυτή η κουλτούρα διαχέεται, τόσο πιο εύκολα θα δικαιολογηθεί η εμπλοκή, τόσο πιο πρόθυμα θα παρουσιαστούν οι λαοί ως «ώριμοι» για να δεχτούν απώλειες.Εκεί βρίσκεται η ουσία: δεν «ωριμάζουν» οι λαοί — τους ωριμάζουν, τους προετοιμάζουν, τους συνηθίζουν.
Απέναντι σε αυτό, η Αριστερά και κάθε δημοκρατική φωνή οφείλουν να σηκώσουν φραγμό. Να υπενθυμίσουν ότι η ειρήνη δεν είναι αφηρημένη ευχή, αλλά πολιτική πράξη· ότι οι κοινωνίες δεν υπάρχουν για να θυσιάζονται στους υπολογισμούς ισχύος· ότι η ασφάλεια δεν χτίζεται πάνω σε κορμιά νέων ανθρώπων αλλά πάνω σε διπλωματία, δικαιοσύνη και κοινωνική συνοχή.
Η Ευρώπη δεν χρειάζεται να προετοιμαστεί για να «χάσει τα παιδιά της». Χρειάζεται να προετοιμαστεί για να σώσει το κοινό της μέλλον. Και αυτό δεν θα το κάνουν ούτε οι στρατηγοί ούτε οι υπουργοί· θα το κάνουν οι ίδιοι οι λαοί, αν υψώσουν ξανά τη φωνή τους και διεκδικήσουν ειρήνη πριν τους επιβληθεί πόλεμος.