Οι κερδισμένοι δεν είναι πέντε οικογένειες και δέκα μεγάλες εταιρείες, όπως ακόμα και μερικά κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης θεωρούν. Οι κερδισμένοι συγκροτούν κοινωνικό συνασπισμό, κοινωνικό μπλοκ εξουσίας
- Το 2019 το μερίδιο των κερδών στο συνολικό ΑΕΠ, βρισκόταν περίπου στο 48%. Το μερίδιο των μισθών στο συνολικό ΑΕΠ, βρισκόταν περίπου στο 37%. Μετά από τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, το μερίδιο των κερδών έχει εκτοξευθεί στο 53%, 5 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες και την ίδια στιγμή το μερίδιο των μισθών έχει υποχωρήσει στις 34,2 μονάδες. Το μερίδιο λοιπόν των μισθών στο συνολικό ΑΕΠ έχει χάσει τρεις ποσοστιαίες μονάδες και την ίδια στιγμή κάτι τις έχει κερδίσει και το κράτος. Αυτό αποδεικνύει ότι οι κρατικές παρεμβάσεις είτε στο σκέλος των φόρων είτε στο σκέλος των δαπανών, λειτούργησαν υπέρ των κερδών και αποδυνάμωσαν τη θέση της μισθωτής εργασίας. Ο ΟΟΣΑ επιβεβαιώνει ότι από το 2021 μέχρι το 2023, ο πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 8%, ενώ φέτος μόνο οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες καταγράφουν κέρδη άνω των 10 δισεκατομμυρίων ευρώ. Στοιχείο επόμενο. Το 2019 τα κέρδη αυτών των εταιρειών βρίσκονταν περίπου στο 1% του ΑΕΠ των εισηγμένων στο χρηματιστήριο. Σήμερα βρίσκονται στο 5%, ενώ η θέση της μισθωτής εργασίας διαρκώς υποχωρεί. Όλα αυτά δε συμβαίνουν τυχαία. Είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών. Στη φορολογία, με τη χειρότερη αναλογία μεταξύ έμμεσων και άμεσων φόρων.
-Ποιοι άμεσοι φόροι μειώθηκαν; Μειώθηκε η φορολογία στα κέρδη, ο φόρος των χρηματιστηριακών συναλλαγών, ο φόρος των μερισμάτων, ο ΕΝΦΙΑ με προτεραιότητα στις μεγάλες και πολύ μεγάλες περιουσίες, τώρα μειώνεται και ο φόρος συγκέντρωσης κεφαλαίου. Όμως αυτό το οποίο δε λέτε είναι ότι εδώ παρουσιάζετε ένα επιχείρημα το οποίο αφορά απόλυτους αριθμούς. Εμείς σας μιλάμε για την αναλογία και η αναλογία αυτή δείχνει ότι στην πραγματικότητα, επιμένετε σε μια σειρά από φορολογικές παρεμβάσεις οι οποίες επιδεινώνουν αυτή την αναλογία. Όταν κερδίζουν οι έμμεσοι φόροι, τούτο σημαίνει μεγαλύτερη ανισότητα και περισσότερη αδικία.
-Αντίστροφη αναδιανομή όμως έχουμε και στην περίπτωση της αγοράς στέγης, με την επέλαση των πλειστηριασμών, την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, των ενοικίων που στην πραγματικότητα, μεταφέρουν και πάλι πλούτο από τα κάτω προς τα πάνω.
-Το ίδιο ακριβώς επιτυγχάνεται με την απαξίωση του κοινωνικού κράτους και την απελευθέρωση της αγοράς στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας όπου και πάλι τα νοικοκυριά αναγκάζονται να δαπανούν όλο και περισσότερα χρήματα για να ικανοποιήσουν ανάγκες που πριν μπορούσαν να ικανοποιηθούν μέσα από έναν δημόσιο πυλώνα. Η πολιτική αυτή λοιπόν έχει κερδισμένους και χαμένους.
- Οι κερδισμένοι δεν είναι πέντε οικογένειες και δέκα μεγάλες εταιρείες, όπως ακόμα και μερικά κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης θεωρούν. Οι κερδισμένοι συγκροτούν κοινωνικό συνασπισμό, κοινωνικό μπλοκ εξουσίας. Είναι οι εταιρείες ενέργειας και οι εταιρείες διύλισης, οι τράπεζες που έχουν εκτοξεύσει τα κέρδη τους στα 4 δισεκατομμύρια ευρώ, οι κατασκευαστικές εταιρείες, οι μεγάλες τουριστικές εταιρείες, οι μάνατζερ, οι διευθυντές παραγωγής και τεχνικοί της παραγωγής σε όλες αυτές τις εταιρείες και σε όλους αυτούς τους κλάδους, είναι οι μεγάλοι εισοδηματίες, οι κάτοχοι μεγάλης ακίνητης περιουσίας, τα μεγάλα δικηγορικά και τεχνικά γραφεία, οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες. Είναι όλοι αυτοί που συγκροτούν ακριβώς αυτό το κοινωνικό μπλοκ εξουσίας που μαζί με το παραδοσιακό δεξιό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας, αποτελούν το σκληρό πυρήνα του 40%, το οποίο αποτελεί και την μόνιμη επωδό της κυβέρνησης οποτεδήποτε δεν έχει τη δυνατότητα να απαντήσει στην εμπεριστατωμένη κριτική που της ασκείται.
-Για τη Νέα Αριστερά το κρίσιμο είναι να πρωταγωνιστήσουμε στη συγκρότηση του αντίπαλου κοινωνικού μπλοκ, του αντίπαλου κοινωνικού συνασπισμού, εκείνου των μισθωτών, της νεολαίας, των αυτοαπασχολουμένων, αλλά και του κόσμου των δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, των οικολογικών κινημάτων, των νέων διεκδικήσεων. Ώστε συλλογικά και με άλλους όρους να οργανώσουμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, για την κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη, για την αναδιανομή πλούτου και ισχύος, όχι από κάτω προς τα πάνω, αλλά από πάνω προς τα κάτω, υπέρ της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και της μισθωτής εργασίας.