"Τι ψηφίσατε ρε μ@κες;" Μιά αυταπάτη, που πρέπει να διορθώσουμε.

Η ουσία είναι ότι έτσι έκτισε η ΝΔ την κρίσιμη μάζα υποστήριξης πολιτικής της, που την εξέλεξε και το 2019 και το 2023. Όπως, ορθά κατά την γνώμη μου, επισημαίνει η Νέα Αριστερά, τέτοιες "παροχές", είτε της κεντρικής πολιτικής, είτε των παραφυάδων της στην αυτοδιοίκηση, προς την περίφημη "ιδιωτική πρωτοβουλία", με ανάθεση έργων, τα οποία πλημμελώς (και άρα φθηνά) εκτελούνται, διασφαλίζει, σε πρώτη φάση, την υποστήριξη ακριβώς εκείνων, στους οποίους τα έργα ανατίθενται. Σε δεύτερη φάση, οι τελευταίοι, με την σειρά τους, προπαγανδίζουν την ορθότητα των πολιτικών αυτών στους εργαζόμενους και το περιβάλλον τους, έχοντας και την οικονομική δυνατότητα να εξαπλώσουν την προπαγάνδα τους (βλέπε εξωνυμένα ΜΜΕ), αλλά και δυνατότητες, προς τους εργαζόμενούς τους, ακόμη και εκβιασμού, με τίμημα ακόμη και την διασφάλιση της εργασίας τους. Αυτά είναι επαρκή για να δημιουργηθεί η κρίσιμη, σταθερή μάζα, του περίπου 20-25% των πολιτών, που εκλέγουν κυβερνήσεις. Υπάρχουν, επίσης, κάποιοι, εκ της "ϊδιωτικής πρωτοβουλίας", οι οποίοι δεν τυγχάνουν της συγκεκριμένης δεξιάς εύνοιας, όμως πολύ θα το ήθελαν, για να υπάρξει και γι' αυτούς η διαδικασία που προανέφερα. Αυτοί στρέφονται, κατά κύριο λόγο, προς την ακροδεξιά (και κατά μικρό ποσοστό στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) και το ίδιο στρέφουν και τους εργαζόμενους και το περιβάλλον τους, για να εκφράσουν την δυσφορία τους στην κεντρική δεξιά πολιτική, αποτελώντας επίσης μιά κρίσιμη μάζα πολιτών, της τάξης του 10%. Κρίσιμη γιατί αφαιρείται από την επιρροή της ευρύτερης Αριστεράς, καταδικάζοντάς την, στις συνθήκες που υπάρχουν, σε μόνιμο δευτερεύοντα ρόλο. Ποιές είναι οι συνθήκες αυτές: Μα ακριβώς ότι η Αριστερά δεν μπορεί να κινητοποιήσει την υπόλοιπη μάζα του 65-70%, γιατί στην συνείδηση μεγάλου μέρους του ποσοστού αυτού, έχει περιπέσει σε κατάσταση αναξιοπιστίας και με τις επιλογές της 2015-2019 (και δεν αναφέρομαι στο 3ο μνημόνιο, αναφέρομαι στο ότι "΄έκρυψε", εν μέρει, την αλήθεια από τον λαό), αλλά και με την αντιπολιτευτική της τακτική 2019-2023, με την σταθερή επίκλησή της προς τις υπόλοιπες "προοδευτικές" δυνάμεις για αντιδεξιά συνεργασία, την στιγμή κατά την οποία οι δυνάμεις αυτές αγώνα κατά της Αριστεράς διεξήγαγαν, προσπαθώντας, μαζί με την ΝΔ, να την αποδείξουν αναξιόπιστη. "Αποδεικνύοντάς" έτσι, η τακτική αυτή την αριστερή αναξιοπιστία και στέλνοντας μεγάλη μάζα πολιτών στην απάθεια και τον καναπέ.

Υπάρχει, αλήθεια, διέξοδος από το επιφαινόμενο αδιέξοδο; Υπεραισιόδοξος δεν είμαι, αλλά νομίζω ότι η επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο αντί των τακτικισμών, συνδυασμένη με την απόλυτη ειλικρίνεια, ως προς το τι μπορεί να γίνει και πότε, προς τον λαό, μπορεί, βαθμιαία, να αλλάξει τους δυσμενείς συσχετισμούς. Πέρα από την απεμπλοκή δυνάμεων από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως στην κατεύθυνση της κινητοποίησης των σήμερα απεχόντων, που όμως αντικειμενικό συμφέρον έχουν από αριστερές πολιτικές.

 

Γιατί:

"Και τούτο διότι οι κερδισμένοι αυτής της πολιτικής είναι πολύ περισσότεροι από τις «πέντε οικογένειες των φίλων του Μαξίμου», όπως θέλει ο κυρίαρχος αντιπολιτευτικός λόγος: οι κλάδοι της ενέργειας, της διύλισης, των κατασκευών, του τουρισμού, οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες, μεγάλα δικηγορικά και τεχνικά γραφεία, εταιρείες συμβούλων και κλάδοι της βιομηχανίας, ιδιωτικές κλινικές, μάνατζερ και τεχνικοί της παραγωγής σε όλους αυτούς τους κλάδους, κάτοχοι μεγάλης ακίνητης περιουσίας και πολλοί άλλοι συνθέτουν μια ενιαία κοινωνική δύναμη, έναν συνασπισμό εξουσίας που έχει κάθε λόγο να στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης. Σε συνδυασμό με το παραδοσιακό δεξιό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας, έχουμε μπροστά μας την κοινωνική και πολιτική βάση της σημερινής κυριαρχίας της Δεξιάς.
Και η παραγνώριση αυτής της σύνθετης ταξικής πραγματικότητας και των υλικών συνθήκών διαμόρφωσής της οδηγεί αναγκαία στην αναγωγή αυτής της κυριαρχίας στον λαό που παραπλανήθηκε, που αγάπησε τους δυνάστες του και τελικά στο καταστροφικό: «μα τι ψηφίσατε;». Και είναι ακριβώς αυτή η στάση και αυτές οι «εξηγήσεις» που, ευδοκιμώντας σήμερα σε μεγάλα τμήματα του «προοδευτικού χώρου», εμποδίζουν την επεξεργασία ενός πραγματικά ανταγωνιστικού σχεδίου απέναντι στην κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και δημιουργούν το σημερινό αντιπολιτευτικό κενό."

Και:

"Από τη δική μας μεριά, από τη σκοπιά της Αριστεράς και των εργαζόμενων τάξεων, επομένως, προβάλλει η αναγκαιότητα για ένα πολιτικό σχέδιο και έναν προγραμματικό λόγο που θα γνωρίζει με ποιους πάει και ποιους αφήνει, με σαφείς ταξικές αναφορές και στόχο τη συγκρότηση του αντίπαλου συνασπισμού κοινωνικών δυνάμεων που έχει κάθε λόγο για να συγκροτηθεί: της μισθωτής εργασίας, των αυτοαπασχολούμενων, του κόσμου της επισφάλειας, της νεολαίας, των οικολογικών κινημάτων και των κινήσεων υπεράσπισης της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, με στόχο την κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη και την αναδιανομή εισοδήματος από τα πάνω προς τα κάτω.
Με επίγνωση, βεβαίως, του δυσμενούς διεθνούς συσχετισμού δύναμης, που δεν θα περιορίζεται όμως από αυτόν, αλλά θα επιχειρεί να διευρύνει διαρκώς τα όρια του εφικτού, με ορίζοντα μια κοινωνία ισοελευθερίας. Είναι σε αυτή την πορεία που η Νέα Αριστερά σκοπεύει όχι μόνο να συμβάλλει, αλλά να πρωταγωνιστήσει."

 

Ανάλογα είχε υποστηρίξει και η Έφη Αχτσιόγλου στην προ 2 εβδομάδων περίπου συνέντευξή της στο "Κόντρα" και την Αναστασία Γιάμαλη. Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=hCEkLaRAwO4

Το υπ' όψιν κομμάτι περιέχεται από 20:20΄ έως 21:50΄ της συνέντευξης.