Από το Κυριακάτικο σημείωμα, που σταθερά αναρτά στα κοινωνικά δίκτυα ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης, απομονώνουμε τα αποσπάσματα που αναφέρονται στην Αριστερά και προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τις διαθέσεις του.
«Η Δεξιά διαβρώνει τη Δημοκρατία μας.
Μειώνει το ζωτικό της χώρο. Περιστέλλει τις δημοκρατικές ελευθερίες. Φοβάται τον λαό.
Και το ερώτημα που προκύπτει για όλες και όλους μας είναι απλό:
θέλουμε αυτό να είναι η νέα κανονικότητα ή όχι;
Αν η Αριστερά πιστεύει ότι ο ρόλος της είναι απλώς να διαμαρτύρεται απέναντι στον αυταρχισμό, έχει χάσει. Γιατί την ατζέντα της συζήτησης, την επιβάλλει η Δεξιά.
Αν η Αριστερά πιστεύει στη δυνατότητα της αλλαγής, έχει υποχρέωση να αναλάβει την ευθύνη να πει καθαρά: επιδιώκουμε την πολιτική αλλαγή, θέλουμε μια κυβέρνηση που διευρύνει τα όρια της Δημοκρατίας».
και παρακάτω:
«Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι το παιχνίδι δεν παίζεται στο πολιτικό κέντρο. Ούτε σε μια αριστερά που εξαντλείται σε ταυτοτικές αναφορές.
Το παιχνίδι παίζεται στο να βρουν πολιτική έκφραση τα 2/3. Με βάση τα υλικά τους, τα ταξικά τους, συμφέροντα. Για να μπορούν να απαντούν ότι η δουλειά τούς φτάνει για να ζήσουν με αξιοπρέπεια».
Γίνεται σαφές, ότι ο Χαρίτσης ανατρέπει τη λογική του «πολιτικού κέντρου» που κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική μετά την μεταπολίτευση: «Το παιχνίδι δεν παίζεται στο πολιτικό κέντρο… αλλά στο να βρουν πολιτική έκφραση τα 2/3».
Πρόκειται για σαφή ταξική τοποθέτηση, αλλά με στρατηγική στόχευση: την κοινωνική πλειοψηφία των εργαζομένων, των νέων, των μικρομεσαίων και των επισφαλών, που έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να συρρικνώνεται.
Με αυτή τη φράση, ο Χαρίτσης μετακινεί το επίκεντρο της πολιτικής από τον άξονα «Δεξιά–Κέντρο–Αριστερά» προς τον κοινωνικό άξονα: ποιοι ζουν από τη δουλειά τους και διεκδικούν αξιοπρέπεια. Αλλά, ταυτόχρονα με το παραπάνω, γράφει καθαρά ότι η Αριστερά δεν μπορεί να είναι απλώς ένα κίνημα διαμαρτυρίας. Ή ένα κίνημα υπεράσπισης κατακτήσεων που αναιρούνται από την δεξιά διακυβέρνηση. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν έχει την δική της ατζέντα διεκδικήσεων και το δικό της πρόγραμμα.
Φυσικά, το να θέσει η Αριστερά την δική της ατζέντα και να φέρει στο προσκήνιο την δική της στρατηγική και το δικό της πρόγραμμα είναι το ευκόλως εννοούμενο ζητούμενο.
Ο Χαρίτσης, αυτό το βλέπει να γίνεται, όπως επανειλλημμένα έχει δηλώσει, κυρίως μέσα από την ενότητα της Αριστεράς, βασισμένη σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, μέσα από ένα λαΪκό μέτωπο.
Μόνο που εδώ, λείπουν οι πολλοί πρόθυμοι να συμβάλλουν σε αυτό. Κι έτσι το λαϊκό μέτωπο φαίνεται να περιορίζεται στην συνεργασία της Νέας Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως κατά μεγάλη πλειοψηφία τάσσεται με το φημολογούμενο κόμμα Τσίπρα, ή κίνηση Τσίπρα ή ότι τελος πάντων αποφασίσει να κάνει ο Τσίπρας,
Απέναντι σε αυτό, ο Χαρίτσης συστήνει αναμονή μέχρι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει σαφείς τις προθέσεις και το πρόγραμμά του.
Η παραπάνω άποψη που διατυπώνει ο Χαρίτσης έρχεται σε αντίθεση με τις απαντήσεις που έδωσε ο γραμματέας της Νέας Αριστεράς Γαβριήλ Σακελλαρίδης, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Η ΕΠΟΧΗ».
Υπάρχουν όμως και βασικά στοιχεία, στα οποία συμφωνούν. Όπως ότι η στροφή στο πολιτικό κέντρο είναι αδιέξοδη και ότι η απάντηση στη κυριαρχία της δεξιάς και την απειλή της ακροδεξιάς, μπορεί να δοθεί μόνο από την Αριστερά. Όπως επίσης ότι, η όποια συνεργασία μπορεί να γίνει μόνο σε προγραμματική βάση.
Ίσως αυτά, να αρκούν για μια αυτόνομη, πολιτικά και οργανωτικά πορεία της Νέας Αριστεράς, αρκεί να μην κυριαρχήσουν στους κόλπους της οι εγωισμοί και οι πορείες προσωπικής διάσωσης.