Συνηθίζεται να λέγεται από διάφορες πλευρές της αντιπολίτευσης, όταν αναφέρονται στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι είναι μία κυβέρνηση που απέτυχε σε όλα.
Στην πραγματικότητα όμως και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρόκειται για μία κυβέρνηση που πέτυχε τους περισσότερους από τους στόχους της.
Η ακρίβεια καλπάζει για τον απλό κόσμο, αλλά κάποιοι κερδίζουν πολλά από αυτήν,
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για αυξήσεις μισθών ή συντάξεων ή για τον 13ο και 14ο μισθό στο δημόσιο, αλλά βρίσκει πολύ εύκολα τον αντίστοιχο χώρο για την τεράστια αύξηση των δαπανών για εξοπλισμούς.
Η δημόσια υγεία απαξιώνεται συνεχώς μέσω της υποχρηματοδότησης και της έλλειψης προσωπικού, ενώ ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία ευημερεί, καταλαμβάνει χώρους και αναπτύσσεται συνεχώς σε βάρος του δημόσιου.
Η δημόσια εκπαίδευση χρειάζεται χρήματα, σχολεία και καθηγητές, αλλά εισπράττει την κατασυκοφάντηση από τα κυβερνητικά χείλη, που αποδίδουν το "μπάχαλο¨της εκπαίδευσης στην έλλειψη αξιολόγησης των καθηγητών. Τα πανεπιστήμια καταλαμβάνονται, μέσω της αλλαγής των κανονισμών λειτουργίας τους, κατά πλειοψηφία, από "πρόθυμους" πρυτάνεις, που ασκούν πλέον δικτατορικά την εξουσία τους. Ταυτόχρονα όμως, τα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια (ο θεός να τα κάνει πανεπιστήμια) ανθούν καθώς υποστηρίζονται σθεναρά από το υπουργείο.
Στην εξωτερική πολιτική, η πρόθεση της κυβέρνησης να δείξει ότι είναι ο πιό αξιόπιστος υποτελής στις Η.Π.Α. και στις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, έχει πλέον υλοποιηθεί με καταστροφικά αποτελέσματα και για το κύρος της χώρας και την αξιοπιστία της, που την οδηγεί σε μείωση συμμαχιών.
Θα μπορούσαμε έτσι να συνεχίσουμε σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, αλλά ας μείνουμε στις ακόμα μεγαλύτερες "επιτυχίες" της κυβέρνησης. Πως γίνεται μία κυβέρνηση με όλες τις παραπάνω επιδόσεις, να περνάει τα σκάνδαλα - εγκλήματα των υποκλοπών, της Πύλου, των Τεμπών και τώρα του ΟΠΕΚΕΠΕ (αν και σε αυτό δεν έχουμε δει ακόμα το μεγαλύτερο και σημαντικότερο σκέλος του) και να προηγείται στις δημοσκοπήσεις με μεγάλη διαφορά;
Προφανώς, ένα μέρος της απάντησης δίνεται με το διαρκές και όχι στιγμιαίο έγκλημα του ΟΠΕΚΕΠΕ. Μοίρασε πολλά λεφτά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι μόνο μέσω των επιδοτήσεων δια του ΟΠΕΚΕΠΕ (όπου δούλεψε ως κανονική συμμορία) αλλά και των επιδοτήσεων για την πανδημία, για τις φυσικές καταστροφές, με τις συνεχείς λίστες Πέτσα και επίσης με τα τεράστια ποσά που μοίρασε μέχρι τώρα, εκεί που ήθελε φυσικά, με τα ΕΣΠΑ. Πολλά λεφτά, που μεταφράζονται σε ψήφους, σε αλλαγές συνειδήσεων και σε κυριαρχία της.
Ένα άλλο μέρος της απάντησης δίνεται με την κυριαρχία που έχει επιβάλλει στα ΜΜΕ. Δικοί της άνθρωποι τα κατέχουν, στην συντριπτική πλειψηφία τους, κυβερνητική προπαγάνδα κατά κανόνα κάνουν, το ξέπλυμά της το θεωρούν καθήκον τους, την ανάδειξη τυχόν ευθυνών της για όποιο θέμα, απόρρητη πληροφορία για το κοινό.
Και ένα ακόμη ζήτημα που δικαιολογεί την μέχρι σήμερα κυριαρχία της κυβέρνησης, είναι η έντονη ιδεολογική επίθεση για την επιβολή των δικών της είναι και πρέπει. Π.χ. το όλοι τα ίδια είναι και κάνουν, είναι ένα ιδεολόγημα που κατ' εξοχήν βολεύει την κυβέρνηση. Ή το ότι οι διάφορες κρίσεις είναι εισαγόμενες και δεν οφείλονται στην πολιτική της κυβέρνησης, είναι ένα ακόμα βολικό παραμύθι. Ακόμα και ηττοπαθείς απόψεις που κυκλοφορούν σε κόσμο που αντικειμενικά θα στήριζε την αντιπολίτευση, όπως το "ότι και να κάνουμε αυτοί έχουν την δύναμη και δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα" είναι κατά βάση αφηγήματα που κάνουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη να επιπλέει.
Με το σκάνδαλο - διαρκές έγκλημα της κυβέρνησης για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, εκατομμύρια ανθρώπων θα έπρεπε να βρίσκονται στον δρόμο και να απαιτούν την πτώση της κυβέρνησης και την τιμωρία των πραγματικών ενόχων.
Σε όλα αυτά βέβαια συντελεί σε μεγάλο βαθμό η απαξίωση της αριστεράς και συνολικά της προοδευτικής αντιπολίτευσης, στην οποία δεν συγκαταλέγουμε το ΠΑΣΟΚ.
Η ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ (που αποτελεί ένα μεγάλο ιδιαίτερο κεφάλαιο συζήτησης) και η ύπαρξη πολλών μικρών προοδευτικών ή αριστερών πολιτικών σχημάτων, βοηθάει στην επικράτηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Όμως, η λύση δεν βρίσκεται στην ευκαιριακή επανασυγκόλληση των διάφορων κομματιών του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ και στην θολούρα του να ρίξουμε τον Μητσοτάκη. Η αριστερά αυτή τη φορά, πρέπει να δείξει το κανονικό της πρόσωπο και να φορά κόκκινα ρούχα.
Για να αντισταθεί κάποιος στην καταιγίδα, χρειάζεται γερά θεμέλια. Χρειάζεται να υπερασπίσει τις βασικές αρχές της αριστεράς, με επιμονή και αγωνιστικότητα και να προβάλλει ένα τελείως αντιθετικό προς τον σημερινό δρόμο.
Δεν χωράνε μέσοι όροι και μεσοβέζικες προτάσεις, που δεν πείθουν κανένα πια.
Η σταθερή υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η μάχη ενάντια στους εξοπλισμούς και τον πόλεμο, η ασυμβίβαστη πάλη για να σώσουμε τις ζωές μας και την αξιοπρέπειά μας, ατομική και καθολική, η μη αποδοχή των αξιών που κυριαρχούν σήμερα, η αντίσταση σε κάθε τι που απειλεί τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, η μαχητική στάση απέναντι στον φασισμό και τον ρατσισμό, ταυτόχρονα όλα αυτά, με την προβολή των δικών μας αξιών και οραμάτων, είναι ο μόνος δρόμος, που μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικός.